ประสบการณ์เสียวเรื่อง ที่ผ่านมาเรียกว่าอะไร เล่าเรื่องเสียว
ชีวิตรักของคนเรานั้นมันก็มีหลายแบบ นี่เป็นเรื่องจริงจากชีวิตของผมเองคับผมเขียนครั้งแรกอาจจะเขียนได้ไม่ค่อยดียังไงก็ขออภัยด้วยนะครับ เรื่อง ๆ นี้มันอาจจะไม่ค่อยทีเหตุการ์ณอย่างว่ามากนัก แต่ผมรับรองว่าทุกอย่าง คือ เรื่องราวความรักของผมคับ ผมชื่อ แอ๊ค คับ ตอนนี้เรียนอยู่ม. 5 เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อประมาณ 2 ปีที่ผ่านมาครับ เมื่อตอนนั้นผมยังเรียนอยู่ ม. 3 อะคับ ผมเป็นคนที่หน้าตาไม่ค่อยหล่อเหลาอะไรอะคับ ตัวผอม ๆ ใส่แว่นแล้วก็ค่อนข้างจะเด็กเรียนอะคับ คือ เป็นเด็กเฉย ๆ ไม่ค่อยพูดกับเปนคนอื่นที่ไม่คุ้นเคยอะคับ แต่ถ้าเพื่อนสนิทละก็ ลิงหลับครับ 555+ห้องที่ผมเรียนอยู่นั้นก็เป็นห้องที่ไม่ค่อยเด่นนัก มีพวกเด็กที่ออกเกเรเป็นส่วนใหญ่ ผมจึงไม่ค่อยจะมีเพื่อนมากมาย ตอนแรกผมก็เป็นเด็กผู้ชายธรรมดานี่หละคับ ไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกันหรอก แต่มันก็เปลี่ยนไป ในห้องผมมีเพื่อนคนนึง ชื่อ ไกด์ มันหล่อคับ ผิวขาว หน้ามันคมดีคับหุ่นก็ดีคับมีกล้ามอกกล้ามท้องเป็นลูก ๆ เลยมันชอบถอดเสื้อโชว์บ่อย ๆ เพราะมันเป็นนักกีฬาแบดของโรงเรียน มันป๊อปมากคับ มันเป็นคนหื่น ๆ ออกแนวเซ็กส์จัดเล็กน้อยคับ แต่ไม่เห็นมันจะมีแฟนสักที ตอนนั้นผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมันหรอกคับ แต่มันนี่ซิ ชอบมาแหย่ผมเรื่อยเลยอ่า ยิ่งตอนเช้า ๆ เวลาเข้าแถวเคารพธงชาติ(ผมนะคับ ไม่ใช่น้องชายผม 555+) มันชอบเอาชื่อพ่อผมไปร้องเป็นเพลงอะคับ ผมก็โมโหดิ ต่อยมันประจำ ๆ มันก็ขำ ๆ ไม่ตอบโต้ผมถามว่า ขำหาป้อมึงเหรอ จนกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ทีแรกผมก็ไม่อะไรหรอก แต่พอนาน ๆ ไปผมก็เริ่มรู้สึกแปลก ๆ กะมัน เริ่มห่วงใยมันแบบแปลก ๆ ตอนนั้นผมก็ไม่คิดว่าผมจะชอบมันหรอกคับ มันชอบมาให้ผมทำงานให้ในวิชาศิลปะอยู่เรื่อย ๆ เลย ผมก็รำคาญมันอะ ก็บอก มึงก็ทำเองดิวะ งานของมึงนะเว่ย มันก็บอก ก็กูขี้เกียจอะ ทำให้กุหน่อยนะ แล้วเจือกมาทำออดอ้อนอีก ไอ้ผมก็ใจอ่อนดิคับ แต่ก็พยยามรักษามาดเอาไว้ เออ ๆ ทำให้ครั้งเดียวนะเว่ย สาสส วันไหนที่มันหยุด รึ ไม่มาผม งี้แบบว่า หงุดหงิดอะตอนนั้นมันเป็นไข้ หยุดไป 3 วัน ไม่มีใครมาคอยแกล้งคอยแหย่ มันรู้สึกเหมือนขาด ๆ อะไรไม่รู้ วันต่อมา พอมันมานะ ผมแบบว่า ดีใจอะ ตอนนั้นผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าตัวเองรู้สึกชอบมันเข้าแล้วหละ ผมก็ทำเนียนอะนะ ทำเป็นเดินไปหามันตามประสาเพื่อนอะ แกล้งทำเป็นไปตบหัวมันอะ แล้วก็ถามมันว่า หายหัวไปไหนมาวะมึง นึกว่าตายห่าไปแล้วซะอีก ทั้งที่ในใจอยากจะบอกว่า ไกด์ กูโคตรคิดถึงมึงเลยว่ะ เชื่อมั้ยครับ มันค่อย ๆ หันมา ทำหน้าแบบซึ้ง ๆ อะ แล้วบอกว่า แอ๊ค กูก็คิดถึงมึงว่ะ แค่นั้นหละคับ ผมงี้อึ้งอะ ตอนนั้นไม่รุเป็นไง หน้าแดงอะ พยยามหลบหน้ามันเลยคับ ยอมรับว่าเขิลจิง ๆ เกิดมายังไม่เคยมีใครพูดไรแบบนี้กะผมเลยอะ แต่ผมก็ทำแมนพูดไป โห่ จะอ้วกว่ะ คิดถึงทำไม มึงกะกูเป็นไรกันรึไง ฮึ มันก็ยิ้ม ๆ แล้วก็มาตบหัวผมคืน เราก็เลยเล่นตบหัวกันสนุกไป หลังจากนั้นมาเราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อย ๆ อะคับ แต่ก็แบบในฐานะเพื่อนอะ ใจจิงผมก็ชอบมันนา แต่ผมกลัวว่ามันจะไม่ชอบผมอะ ผมก็เลย ทำตัวตามน้ำไปเรื่อย มันไปจีบหญิงทีไร ผมก็หงุดหงิดทุกที (เพิ่งรู้สึกตัวตอนหลังว่า นี่กุหึงมันเหรอวะ 555+) นั่นหละ แต่ผมก็รู้ว่ามันไม่ได้คิดไรกะผมหรอก ผมเองก็ไม่ได้หล่อ ไม่ได้น่ารักอะไรนี่ ด้วยความที่ขี้กลัว ชอบคิดมาก แถมขี้น้อยใจ ของผม ๆ ก็เลยพยยามจะตีตัวออกห่างมัน พยยามเลิกคลุกคลีกะมัน พยยามตัดใจจากมัน เผื่อว่าซักวันมันจะมีแฟน ผมพยยามบอกตัวเองว่า เฮ้ย ไอ้ไกด์อะ มันไม่ใช่เกย์นะเว้ย ถึงมันจะเป็นเกย์จิง ๆ แต่มันก็ไมชอบคนหน้าตา เชี่ย ๆ อย่างมึงหรอก ไอ้แอ๊ค ตัดใจซะเหอะว่ะ พอผมเริ่มตีตัวออกห่างมัน มันชวนไปกินข้าว ผมก็บอกว่า เห้ย โทดว่ะ กูต้องไปทำงานที่ห้องสมุด มึงไปกินกะคนอื่นเหอะ สาว ๆ ที่มึงจีบไว้อะ รอมึงจนตัวสั่นแล้วมั้ง มันก็ทำหน้า งง แล้วมันก็ถามแบบหัวเราะไปด้วยอะ มึงเปนไรมากป่าวะ เห้ย อย่าเล่นตัวดิ ผมก็ไม่มองหน้ามัน ไม่มีอะไร.....เลยระหว่างเรา ข้อความหลัง ๆ นี่ผมกระซิบกับตัวเองเบา ๆ แล้วผมก็รีบเดินไปห้องสมุด นับจากตอนนั้นผมก็คุยกะมันน้อยลงเรื่อย ๆ ผมก็กะว่าวันนึง มันจะลืมผมไปเองแหละ แต่ไม่แค่นั้นดิคับ มันพยามตามผมไปทุกที่เพื่อจะถามว่าผมเป็นอะไรจนกระทั่ง วันสอบวันสุดท้ายก่อนวันปิดเทอม มันตามผมมาทัน(โดยที่ผมไม่มีข้ออ้างจะหลบมันไปไหนได้อีกเพราะกำลังจะเดินกลับบ้าน)แล้วถามผมว่า เห้ย แอ๊ค มึงเป็นไรวะ ทำไมไม่คุยกะกูล่ะ กูเป็นเพื่อนมึงนะเว้ย ผมชะงักกับคำพูดของมันทันที กูเป็นเพื่อนมึงนะเว้ย เหรอ ผมหันหน้ากลับไปหามันพร้อมหยาดน้ำตา เออสิ กูก็เป็นเพื่อนมึงไง แล้วก็คงเป็นได้แค่นั้นแหละ พอพูดจบ ผมหันหลังกลับแล้วรีบวิ่งกลับบ้านทันที ระหว่างนั่งรถกลับบ้านผมร้องไห้มาตลอดทาง แล้วผมคิดว่า นี่จะเป็นคั้งสุดท้ายที่ผมร้องไห้ ให้ คน ๆ นี้ หลังจาก เป็นช่วงปิดเทอมไปได้อาทิตย์นึงเต็ม ๆ แม่ของไอ้ไกด์โทรมาหาผมครับ ทายซิครับว่า เค้าจะพูดว่าอะไร ฮัลโหล ใครครับ ผมพูด นี่ป้า....เองลูก แม่ของไกด์ไง ( ลืมบอกว่าผมเคยไปบ้านมันแล้ว แล้วแม่มันก็ค่อนข้างจะเอ็นดูผม เพราะ เวลาผมไปผมจะช่วยงานบ้านเท่าที่จะช่วยได้) มีอะไรรึเปล่าครับ ผมถาม พรุ่งนี้แอ๊คว่างไหมลูก แม่ของไกด์ถามผม ว่างครับ ทำไมหรอครับ อ๋อ แม่จะให้แคมาอยู่เป็นเพื่อนไกด์หน่อยน่ะลูก พอดีไกด์ไม่สบาย แม่ต้องไปประชุม ไม่มีใครอยู่บ้านเลย ผมรู้สึกลำบากใจขึ้นมาทันที พลางนึกในใจ จะให้กูไปทำไมว๊า กูกำลังพยยามลืมมันอยู่เนี่ย วู๊ แต่พอคิด ๆ ดูแล้ว ไม่รูว่าความคิดถึง อาลัยอาวรณ์ที่มีต่อมันหรือว่า ความสงสารมัน เกรงใจแม่มันที่อุตส่าห์โทรมาขอร้องผม ผมก็เลย..... ได้ครับ ผมจะรีบไป ขอบใจมากจ้ะ เห้อ พอวางสายไป แม่มันน่ะคงโล่งอกละ ที่มีคนไปเฝ้าลูกชายให้ แต่ผมดิคับ โคตรเครียดเลย คิดไปต่าง ๆ นา ๆ จะมองหน้ามันติดมั้ยเนี่ย จะอึดอัดขนาดไหนน้า ไม่น่าไปตกลงเลยกรู อะไรแบบนี้ คืนนั้นนอนคิดทั้งคืน พอรุ่งเช้า 8 โมง ผมก็เตรียมตัวไปบ้านมัน ผมไปถึงบ้านมันหลังจากที่แม่มันไปประชุมแล้วครับ บ้านมันกว้างดีอะคับ แต่พอไม่มีคนอยู่เลยแล้วดูวังเวงพิกล ผมมองหามันแล้วก็ร้องเรียก ไกด์ กูมาแล้วนะเว้ย อยู่ไหนวะ แล้วจึงนึกได้ เออ มันก็คงนอนอยู่ในห้องดิวะ กูนี่โง่จิงเชียว คิดได้แบบนั้น ผมก็เดินขึ้นไปหามันบนห้อง พอเปิดประตูเข้าไป ผมกธสะอึกคับ มันนอนหลับอยู่บนเตียง ห่มผ้าไว้ครึ่งตัว ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นกล้ามหน้าอกและกล้ามท้องเป็นลอนสวยงามจากการเล่นกีฬา ผมเดินเข้าไปมองมันใกล้ ๆ พลางส่งเสียงเรียก ไกด์ กูมาแล้วนะ มันยังคงนอนหลับไม่รู้เรื่องเพราะพิษไข้ ผมก้มลงเอาหลังมือแนบหน้าผากมัน ร้อนจี๋เลยครับ ตายละหว่า ไช้ชึ้นอีกแล้ว ผมรีบไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้มันทันที ผมตัดสินใจเช็ดตัวให้มัน หลังจากตัดสินใจอยู่นานว่า เอาไงดี แต่ก็นะ ยังไง ๆ ผมก็รักมันอะ นี่คือความจริงที่ผมไม่อาจปฏิเสธได้ เอาเหอะ คิดซะว่าเอาบุญละกัน ผมเริ่มเช็ดจากที่แขนก่อน เช็ดไปตามกล้ามแขนบึก ๆ ของมัน ยกแขนมันขึ้น เผยให้เห็น ขนรักแร้บาง ๆ พอเซ็กซี่ เช็ดลามมาถึงแผ่นอกที่ฟิตแน่น และขาวยังกับหยวก หัวนมสีชมพูอ่อนแข็งเป็นไตทันทีเมื่อเอาผ้าเย็น ๆ ไปโดน มันเริ่มรู้สึกตัวนิด ๆ เอียงหัวไปมา ตอนนั้นผมบอกตรง ๆ ว่า ผมยังไม่คิดอะไรเลยคับ คิดแค่ เวรกรรมไรของกูเนี่ย เกิดมายังไม่เคยทำให้ใครขนาดนี้เลยวุ้ย พอเช็ดมาถึงกล้ามท้องเป็นลอนกำลังงาม มันก็ร้องครางออกมา ซี๊ด.....อาห์ ขนตามร่างกายมันลุกซู่ เย็นอะดิมึง ผมเคยเป็นไข้มาก่อน ผมเข้าใจว่า เวลาตัวเราร้อนแล้วเราเอาน้ำมาโดนแม้น้ำจะไม่เย็นอะไรมาก แต่เราจะรู้สึกเหมือนเอาน้ำแข็งมาโดนเลยทีเดียว ผมก็เช็ดไปเรื่อย จนมาถึงส่วนล่าง ผมเลิกผ้าห่มขึ้น มันนอนใส่บ๊อกเซอร์อะคับ บางมาก ตอนนั้นผมเริ่มใจหวิว ๆ แล้วครับ คิดดูดิคับ ถึงผมจะพยยามทำใจให้ไม่รักมัน แต่ก็นะ ภาพของเพื่อนสุดหล่อที่ผมปลื้มมานอนอ้าขา โชว์ร่างกายขาวสะอาด มีกล้ามทุกสัดส่วนแถมมีหยดน้ำเกาะตามร่างกายดิคับ เป็นใคร ๆ ก็ต้องหวั่นไหวจิงปะ ผมพยยยามคิดว่า มันเป็นไข้อยู่นะเว้ย อย่าเชียวนะมึง อีกอย่างผมกะมันก็แทบจะมองหน้ากันไม่ติดอยู่แล้ว ขืนทำไรไปมากกว่านี้ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนละครับ ขนาดสมองคิดยังงั้น แต่น้องชายผมดิคับ มันโด่จนปวดแล้วอะ ผมกะ ออกไปสงบสติข้างนอกก่อนดีกว่า จังหวะที่ผมกำลังจะเดินออกจากห้องนั้น สายตาผมเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง เป็นแผ่นกระดาษร้อยปอนด์แผ่นนึงซุกอยู่ที่ชั้นวางหนังสือ มันคุ้น ๆ นะ เด๋วก่อน ผมเดินไปหยิบมันขึ้นมาดู ทันทีที่ผมเห็น น้ำตาผมไหลทันที เชื่อมั้ยครับ ว่านี่คือ ภาพวาดที่ผมวาดให้มันภาพแรกเลยครับ มันเก็บไว้อย่างดี และมีลายมือมันเขียนด้วยดินสอที่ด้านล่างว่า แอ๊ควาดให้ เท่านั้นหละคับ ผมร้องไห้ สะอึกสะอื้น ยกภาพขึ้นแนบอก พร้อมกับหันไปมองมัน ไกด์ มึงคิดยังไงกับกูกันแน่ ผมพูดไปสะอื้นไป แล้วย้อนถึงตอนที่ผมทำตัวเหินห่างกะมัน ไม่ยอมพูดกะมัน แล้วดูที่มันเก็บภาพที่ผมวาดให้เอาไว้ ผมด่าตัวเอง ไอ้ชั่วเอ้ย ทำไมมึงทำอย่างงั้นกับมันวะ ทำได้ยังไง ผมเสียใจกับการกระทำของตัวเองมาก ผมเอามือเช็ดน้ำตาแล้วเดินไปนั่งลงข้าง ๆ เตียงมัน ผมโน้มหัวไปมองมันใกล้ ๆ ใบหน้า แล้วพูดกับมันซึ่งยังหลับอยู่ว่า ไกด์ กูขอโทษนะ ที่กูทำไปอะก็เพราะ กูรักมึงนะ แต่กูไม่อยากเจ็บปวดอะ ถ้าวันนึงมึงเดินจากกูไป กูไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมด มึงรู้สึกกับกูจิง ๆ รึกูคิดไปเองอะ พูดจบผมก็ก้มเหมือนลืมตัวอะคับ เหมือนร่างกายมันไปเอง ผมโน้มลงไปเพื่อจะประทับริมฝีปากกับมัน ปากผมกับปากมันอยู่ห่างกันแค่นิดเดียว ผมรู้สึกถึงลมหายใจแผ่วเบาของมันรดหน้าผม ตอนนั้นเอง มันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ให้ตายเหอะครับ ผมสะดุ้งโหยง ลุกขึ้นยืนเต็มตัว หน้าแดงอะคับ ไกด์มันก็ตกใจที่ลืมตามาเห็นหน้าผมในระยะประชิดขนาดนั้นอะ มันก็ค่อย ๆ ชันตัวขึ้นมาถาม อ้าว มึงมาได้ยังไงอะ กูนึกว่ามึงจะยังงอนอะไรกูไม่เลิกนะเนี่ย ผมก็พูดไม่ออก ก้มหน้ามองเท้าตัวเองซะอย่างงั้น มันก็นั่งแบบงัวเงีย ๆ แล้วถามว่า นี่มึงทำอะไรกูวะเนี่ย ผมสะดุ้งดิคับ ทำไงดีวะ เมื่อกี้มันรู้ตัวป่าวอะ สมองเริ่มคิดไปต่าง ๆ นา ๆ เหงื่อแตกพลั่กเลยครับ ผมพูดตะกุกตะกัก เอ่อ....คือ..กู..... อ๋อ มึงเช็ดตัวให้กูหรอ เออ ๆ ขอบใจ ว่ะ กูนึกว่าแม่กูมาเช็ดให้ ผมตอบ อืม มันก็ยิ้ม แม่มึง เอ่อ... โทรตามให้กูมาอยู่เป็นเพื่อนมึงอะ.....กู ...เอ่อ... ผมพูดทั้งที่ยังไม่ยอมมองหน้ามัน โห่เอ้ย กูก็นึกว่ามึงคิดถึง เปนห่วงกูขึ้นมา อย่างหลงตัวเองว่ะ ใครเค้าจะเป็นห่วงมึง ฮึ คราวนี้ผมมองหน้ามันเลย แต่การทำแบบนั้น ยิง่ทำให้มันเห็นเลยว่าผมกำลังหน้าแดง มันถาม เห้ย มึงติดไข้กูรึไง ทำไมต้องหน้าแดงขนาดนั้นล่ะ อ๊ากซ์ ไอ้บ้าเอ้ย ช่างสังเกตุจิง ผมพยยามเบี่ยงไปเรื่องอื่น แล้วนี่พวกบรรดาเด็กมึงไม่มาเยี่ยมกันเลยเรอะไง มันบอก มีโทรมาหาบ้างว่ะ แต่กูขี้เกียจคุย อ้าวไอ้นี่ ผมพยยามไม่สบตามันมาก กัวเกิดกิเลส เลยเหลือบไปมองนาฬิกาแทน ตายละ ปาเข้าไปบ่ายโมงแล้ว มัวมานั่งอาลัยอาวรณ์กันอยู่ชักไม่ได้การแล้ว ผมคิด ถ้ามึงค่อยยังชั่วแล้ว งั้นกูกลับก่อนนะเว้ย มันทำหน้าตกใจ เห้ย มึงจะรีบไปไหนอะ อยู่กะกูก่อนดิ รีบกลับบ้าน เด๋วแม่ด่า ผมตอบแบบปัด ๆ ผมหยิบกระเป๋าทำท่าจะเดินออกจากห้อง มันรีบลุกขึ้นมาคว้าข้อมือผมไว้ ช่วงเวลาที่มันจับมือผม ๆ รู้สึกเหมือนโดนไฟช็อตอะ มันอ่อนไปหมด (จะบอกว่าผมแหลก็ได้นะคับ แต่มันรุสึกแบบนั้นจิง ๆ 555+ ) ผมหันไป มันทำหน้าออดอ้อน ทำตาน่าสงสาร อย่าเพิ่งกลับเลยน้า นะ ๆ ผมก็ใจอ่อน (อีกแล้ว-*-) ผมยังไม่ทันพูดอะไร โทรศัพท์มันก็ดัง (ผมถอนหายใจ เห้อ) มันรีบรับโทรศัพท์ น้องฟ้าเหรอคับ อ๋อ พี่ไม่เป็นไรหรอก ห๊ะ พี่อยู่กับเพื่อนน่ะ ......... ผมรุสึกปวดใจขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้ (ซึ่งคงไม่เกี่ยวกับเส้นเลือดอุดตันแน่นอน- - ) ผมกัดริมฝีปาก ทางไอ้ไกด์ก็กะลังคุยอย่างออกรสออกชาติ ไม่ไหวละ ผมคิด ผมรีบลุกขึ้น สะพายเป้ ออกเดินไปนออกห้องทันที ไอ้ไกด์พยยามจะห้าม แต่ไม่ทัน ผมรีบเดินลงมาแล้วรีบกลับบ้าน ไม่แม้แต่จะหันไปมอง พอถึงบ้านผมก็อาบน้ำ พลางคิดว่า ทำไมชีวิตกูต้องมาเจออะไรแบบนี้เนี่ย คิดแล้วก็น้อยใจตัวเองตามประสาคนขี้น้อยใจ พอออกจากห้องน้ำ แต่งตัวเสร็จ เดินมาดูมือถือ นั่นไง ไอ้ไกด์โทรมา 2 -3 สายแน่ะ ไม่ได้รับ ผมก็หยิบมือถือขึ้นมา แลบลิ้นใส่ เบร้... จ้างให้กูก็ไม่โทรกลับ เหมือนปัญญาอ่อนอะคับ นึกแล้วขำตัวเอง 555+ มันก็พยยามติดต่อผมนะคับ จนกระทั่งวันนึง มันโทรมาตอนผมกะลังกินข้าว ที่บ้านช่วงค่ำ ผมรำคาญ ก็รับสาย ฮัลโหล ผมพูด ฮัลโหล เห้ย วันนั้นอะ กุโทดนะเว้ย พอดีสาวโทรมาว่ะ มึงง่ะ จู่ ๆ ก็วิ่งออกไป ทิ้งกุไว้คนเดียว ผมเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไร แล้วเด๋วกูหายไข้อะ น้องฟ้าเค้านัดกูไปดูหนังว่ะ มึงไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ เด๋วค่าตั๋วกูเลี้ยงมึงเอง...... ผมจี๊ดอีกละ มึงจะบอกกูทำไมเนี่ย กูอุตส่าห์จะปล่อยวางละนะ มันชวนต่อ ไปด้วยกันนะเว้ย ผมพูดเรียบ ๆ มึงจะไปไหนกะใครก็เรืองของมึง ไม่ต้องมารายงานกูได้ปะ มึงจะไปจี๋จ๋ากะใคร ไปลงนรกขึ้นสวรรค์ที่ไหนก็เรื่องของมึง กูไม่รับรู้ เชี่ยยย แล้วผมก็กดวางสาย ผมก้มหน้า มือปล่อยช้อนข้าว แล้วน้ำตาผมก็ไหลลงไปในชามน้ำแกง เสียงดัง ติ๋ง เบา ๆ คืนนั้นผมนอนไม่ค่อหลับ พลิกตัวไปมา แล้วก็พูดกับตัวเองในความมืดว่า ทำ ไกด์ ทำไมมึงต้องทรมานกูแบบนี้ กูแทบจะคลั่งตายอยู่แล้วนะเว้ย ผมนอนคิดทบทวนเหตุการ์ณที่เกิดขึ้นทั้งหมด จนผมเผลอหลับไป...... เรื่องยังมีต่อคับ ตอนนี้ผมขอไปอาบน้ำหมาก่อน ไว้วันหลังจะมาเล่าต่อครับ เรื่องของผมอาจจะไม่ค่อยสนุก อาจจะน่าเบื่อที่เอาเรื่องน้อยจงน้อยใจของตัวเองมาเล่า ถ้ารำคาญกันก็ขอโทษนะครับ หากอยากฟังชีวิตที่อาภัพของผมต่อจากนี้ ก็ช่วยเม้นตอบให้กำลังใจผมด้วยนะครับ ผมขอยืนยันว่าทุกอย่างคือเรื่องจริง ของผม
